bł. Bogumił Piotr II
07.06.1135-10.06.2013
Kult bł. Bogumiła ogniskował się od czasów średniowiecza wokół wsi Dobrowo nad Wartą w Wielkopolsce, gdzie na położonej na środku rzeki wyspie, miał błogosławiony spędzić 12 lat życia jako pustelnik. Według miejscowej tradycji wcześniej miał być Bogumił arcybiskupem gnieźnieńskim, jednak z nieznanych przyczyn zrezygnował z tego zaszczytu i wybrał pełne wyrzeczeń życie ascety. Informacje te powtarzały, powstałe w czasach nowożytnych, żywoty błogosławionego Bogumiła. Stało się wszakże tak, iż przy poddaniu tradycji krytycznym badaniom historycznym nie udało się dokładnie Bogumiła zidentyfikować. Obecnie przez część badaczy jest uważany za tożsamego z arcybiskupem gnieźnieńskim Piotrem II, pasterzem metropolii św. Wojciecha w latach 1185 - 1198. Jeśli identyfikacja ta jest słuszna, a nie wszystkie jeszcze wątpliwości zostały wyjaśnione, to pochodził z rycerskiego rodu Leszczyców, osiadłego w Wielkopolsce w pobliżu Koła. Jego dziedzictwem były wsie Dobrów, Rzuchów, Kwiatów, Szadów i Leszno. Urodził się ok. 1135r. w pobliżu wsi Koźmin. Nie wiemy nic o jego latach młodzieńczych, pobieranych naukach, ani o dacie przyjęcia święceń kapłańskich. Wiadomo, że wstąpił do zakonu cystersów, jednak w tym miejscu pojawiają się trudności chronologiczne, ponieważ według tradycji miał być pierwszym opatem ufundowanego w 1185r. klasztoru cystersów w Koprzywnicy, a już w rok później, w roku 1186 biskupem poznańskim. Jak jednocześnie pamiętamy identyfikowany z Bogumiłem metropolita gnieźnieński Piotr II sprawował swą funkcję już w tym czasie. Pomijając tę sprzeczność przyjąć możemy, że w 1187r. po śmierci arcybiskupa Zdzisława Bogumił został powołany na jego następcę. Arcybiskup Bogumił otoczył szczególna opieką klasztory cystersów w Sulejowie i Łeknie, dając tym samym pośrednio dowód na silne więzy łączące go z tym zakonem. W późniejszych latach dał się poznać jako utalentowany dyplomata, z powodzeniem łagodzący częste spory między wiecznie skłóconymi książętami z rodu Piastów. Jednak światowe życie okazało się dla bł. Bogumiła zbyt nużące, być może odezwały się w nim rozbudzone w czasie klasztornego nowicjatu potrzeby, w każdym razie , gdy w 1198r. przybył do Polski legat papieski Piotr, złożył na jego ręce swój pasterski urząd i powrócił do rodzinnej wsi Dobrowa. Tam, na wyspie położonej na środku Warty, zbudował pustelnię, w której spędził ostatnie lata życia. Zmarł ok. 1204r.
Kult bł. Bogumiła rozwinął się już w XIII wieku, zwłaszcza w Wielkopolsce. Składane u jego grobu wota były na tyle liczne i bogate, że w 1443r. ufundowano dzięki nim nowy kościół w Dobrowie, a wkrótce potem posłużyły również odbudowie spalonej kolegiaty w Uniejowie i rozbudowie katedry gnieźnieńskiej. W 1625r. prymas Maciej Łubieński rozpoczął starania o kanonizację, które niestety przerwano na skutek nieszczęśliwego zniszczenia części dokumentacji. Proces kanonizacyjny ponownie rozpoczęto w 1908r, a 27 maja 1925r. papież Pius XI zatwierdził kult bł. Bogumiła. Jest patronem archidiecezji gnieźnieńskiej i poznańskiej oraz diecezji włocławskiej, orędownikiem odbywających rekolekcje i skupienia. Niegdyś zwracano się do niego o szczęśliwe połowy ryb. W ikonografii bł. Bogumił przedstawiany jest w pontyfikalnym stroju biskupim z krzyżem w ręku. Czasami ukazywany, gdy przechodzi suchą nogą przez rzekę. Atrybutem jego jest ryba.
