bł. Zygmunt Gorazdowski
01.11.1845-26.06.2013
Zygmunt Gorazdowski urodził się w Sanoku 1 listopada 1845 r. jako drugie z siedmiorga dzieci Feliksa i Aleksandry Gorazdowskich. Mimo gruźlicy, na którą chorował od dzieciństwa, był jedynym synem, który dożył wieku dojrzałego. Uczył się w gimnazjum w Przemyślu. Wziął udział w Powstaniu Styczniowym. Po upadku powstania rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie. W 1865 r. przerwał studia i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Lwowie. Po ukończeniu teologii, ze względu na gwałtowne nasilenie się choroby płuc i niebezpieczeństwo utraty życia dopiero po 2-letnim intensywnym leczeniu otrzymał święcenia kapłańskie. Nastąpiło to 25 lipca 1871 r. w katedrze lwowskiej.
Przez pierwsze lata swej posługi kapłańskiej pracował jako wikariusz bądź administrator w Tartakowie, Wojniłowie, Bukaczowcach, Gródku Jagiellońskim i Żydaczowie. Dał się poznać jako kapłan łączący pracę duszpasterską i charytatywną. W czasie epidemii cholery w Wojniłowie własnymi rękami grzebał umarłych. Opracował i wydał drukiem Katechizm, który w nakładzie ponad 50 000 rozszedł się w Galicji, na Śląsku i w Ameryce. Ks. Gorazdowski założył Stowarzyszenie Boni Pastoris, w którym kapłani mieli sobie wzajemnie pomagać w utrzymaniu i pomnożeniu ducha kapłańskiego i życia Bożego poprzez wspólnie odprawianie rekolekcji.
Był współtwórcą Związku Towarzystw i Zakładów Dobroczynnych w Galicji centralizującego i kierującego pracami poszczególnych dzieł chrześcijańskiego miłosierdzia. Działał nadto w Towarzystwie św. Salomei wspomagającym ubogie wdowy i ich dzieci, a także w Stowarzyszeniu dla ubogich szwaczek. Szczególnym aktywnie działał na terenie Lwowa, w którym spędził ponad 40 lat życia. Będąc wikarym, a potem proboszczem parafii św. Mikołaja poświęcił się walce z ludzką nędzą i nieszczęściem. Brał udział w pracach licznych instytucji dobroczynnych i sam zakładał nowe. Założył Dom pracy dobrowolnej dla żebraków, który już w pierwszym roku działania przygarnął 170 bezdomnych żebraków, wśród których znajdowała się niemała liczba dzieci. Z jego inicjatywy rozpoczęła także swoją działalność we Lwowie tania Kuchnia Ludowa. Żywili się w niej robotnicy, studenci, młodzież szkolna, dzieci i lwowska biedota. Założył również zakład dla nieuleczalnie chorych i rekonwalescentów, którzy na wskutek rządowej ustawy, po sześciu tygodniach pobytu w szpitalu, bez względu na ich stan zdrowia, byli z niego usuwani. Dla ubogich studentów Seminarium Nauczycielskiego otworzył Internat św. Jozafata, którego był długoletnim dyrektorem. Założył pierwszy, Zakład Dzieciątka Jezus dla samotnych matek i porzuconych niemowląt, w którym dzieki jego staraniom uratowano około 3.000 dzieci. Znany był powszechnie jako "Ksiądz dziadów" i "Ojciec ubogich".
Do realizowania tych wszystkich przedsięwzięć zaprosił tercjarki franciszkańskie, do których wkrótce dołączały inne dziewczęta wrażliwe na ludzkie nieszczęście. Postanowiły, że będą prowadzić życie wspólne i zorganizowane. Dzięki staraniom ks. Gorazdowskiego władze kościelne zatwierdziły nowe zakonne Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Józefa.
Lwowski Apostoł Bożego Miłosierdzia, nazywany przez swoich współczesnych "Księdzem dziadów", zmarł 1 stycznia 1920 roku we Lwowie w domu generalnym Zgromadzenia. Ojciec Święty Jan Paweł II dokonał jego beatyfikacji dnia 26 czerwca 2001 r. we Lwowie, podczas pielgrzymki na Ukrainę.
