Wspólnota Polska
historia
.wspolnotapolska.org.pl

bł. Szymon z Lipnicy

19.02.1438-18.07.2013

Błogosławiony Szymon urodził się we wsi Lipnica, zwanej dzisiaj  Murowaną, w powiecie bocheńskim, pomiędzy 1438 a 1440 rokiem. Wiadomości o jego życiu czerpiemy głównie z dwóch najstarszych drukowanych żywotów: o. Adama Miecznikowskiego z 1611 r. "Żywot błogosławionego Oyca Szymona z Lipnice" i o. Ludwika Skrobkowica z 1636 r. "Vita gloriosi Servi Dei B. Simonis de Lipnica..." Obydwaj autorzy należeli do zakonu bernardynów i tworzyli swe dzieła przede wszystkim z myślą  o trwającym procesie beatyfikacyjnym. Skupiali się przede wszystkim na formowaniu duchowym swego bohatera, z czego wynikały pewne braki w danych biograficznych dotyczących dzieciństwa W czasach Błogosławionego Lipnica cieszyła się prawem miejskim, nadanym w 1326 r. przez Władysława Łokietka, jednak do większego znaczenia nigdy nie doszła. Dzięki zachowanej metryce wpisów studentów na Akademię Krakowską, gdzie pojawia się "Szymon, syn Grzegorza z Lipnicy" poznaliśmy imię ojca. Inne zachowane źródło wymienia imię matki: Anna. Nic pewnego ponadto o rodzicach nie wiemy. Wspomniany o. Skrobkowic zapisał: "urodzony i wychowany przez rodziców, których szlachectwo leży raczej w wierności religii katolickiej niż pochodzeniu". Tradycja utrzymuję, że ojciec Błogosławionego był piekarzem, jednak informacja ta nie znajduje potwierdzenia w wiarygodnych źródłach. Pewne jest natomiast, że nie wywodził się z rodziny zamożnej. W chwili wstąpienia na krakowską uczelnię zapłacił czesne w wysokości zaledwie jednego grosza, czyli najniższe z możliwych. Wszystkie zachowane przekazy podkreślają niezwykłą pobożność, uczciwość i pracowitość rodziców Błogosławionego. Pierwsze nauki Szymon pobierał prawdopodobnie w lipnickiej szkółce parafialnej. Ukończywszy co najmniej czternaście lat udał się do Krakowa i latem 1454 roku wstąpił na Akademię Krakowską, na wydział nauk wyzwolonych. Po trzyletnich studiach, w roku 1457, uzyskał tytuł bakałarza. W czasie gdy Szymon rozpoczynał studia na Akademii, w Krakowie przebywał wybitny kaznodzieja i wikariusz generalny franciszkanów obserwantów, Jan Kapistran. Głoszone przezeń na rynku krakowskim kazania przyciągały tłumu słuchaczy i przyczyniły się do niezwykłej popularności nowego odłamu franciszkańów. We wrześniu 1453 roku powstał z jego inicjatywy w Krakowie, na Stradomiu pierwszy w Polsce klasztor obserwantów, zwanych później bernardynami. Jest wysoce prawdopodobne, że Szymon słuchał kazań Jana Kapistrana i przez trzy lata studiów pozostawał pod silnym wpływem jego niezwyklej osobowości. Natychmiast po uzyskaniu bakalaureatu, wraz z dziesięcioma innymi świeżo upieczonymi absolwentami Akademii, wstąpił do nowego klasztoru. Po rocznym nowicjacie, w 1458 roku złożył śluby zakonne. Studia teologiczne, przygotowujące do stanu kapłańskiego, odbywał prawdopodobnie również w krakowskim klasztorze bernardynów. Dokładnej daty uzyskania święceń kapłańskich nie znamy, musiało się to jednak stać przed rokiem 1465, kiedy to Szymonowi powierzono urząd gwardiana (przełożonego) konwentu bernardynów w Tarnowie. Już w dwa lata później powrócił do Krakowa, gdzie został klasztornym kaznodzieją. Objęcie tak odpowiedzialnej funkcji świadczyło o niebywale wysokim w tak młodym wieku poziomie przygotowania i wybitnym kaznodziejskim talencie. Najstarsze zachowane przekazy donoszą o niezwykłej żarliwości głoszonych kazań. Sława młodego kapłana była tak wielka, że wkrótce powołano go na urząd kaznodziei katedry krakowskiej. Był pierwszym bernardynem sprawującym tę funkcję, dotąd tradycyjnie obejmowaną przez dominikanów. W 1472 r. Szymon wraz z grupą polskich bernardynów udał się do Włoch, gdzie w Akwili odbywała się uroczystość przeniesienia ciała św. Bernardyna ze Sieny do nowego kościoła. W 1478 r. wziął udział w kapitule generalnej obserwantów, która odbywała się w klasztorze św. Jakuba w Pawii. Po jej zakończeniu udał się do Rzymu, skąd wyruszył z pielgrzymką do Ziemi Świętej, którą zakończył w 1479 r. Po  powrocie nadal przebywał w krakowskim klasztorze, gdzie jak chce tradycja pełnił funkcję mistrza nowicjatu. W 1482 r. Szymon został wybrany delegatem krakowskiego konwentu na kapitułę polskiej prowincji bernardynów, która miała się obyć 15 sierpnia tegoż roku w Kole. Na kapitułę nie dotarł, jako że w Krakowie zaczęła się, zawleczona z Węgier, kolejna, szczególnie ciężka epidemia dżumy. Trwała od lipca 1482 r. do stycznia 1483 r. W okresie największego nasilenia w mieście umierało po ok. 100 osób dziennie. W klasztorze bernardynów straciło życie 25 zakonników, wśród nich był i Szymon. Zmarł 18 lipca 1482 r. po gwałtownej, zaledwie pięciodniowej chorobie. Pogrzeb odbył się tego samego dnia. Ciało pochowano w klasztornym kościele pod wielkim ołtarzem. Już w 1488 r. przeniesiono szczątki Błogosławionego do osobnej kaplicy i "podniesiono" za zgodą Innocentego VIII na ołtarz. Krakowscy bernardyni rozpoczęli wkrótce starania o beatyfikację. Odpowiednią dokumentację przygotowywał m.in. bł. Władysław z Gielniowa. Przygotowania trwały jednak bardzo długo. Dopiero  Innocenty XI w 1685 r. ogłosił formalnie Szymona błogosławionym. W 1948 r. Kongregacja Obrzędów ogłosiła wznowienie procesu kanonizacyjnego bł. Szymona z Lipnicy.