bł. Bronisława
19.02.1200-01.09.2013
Jedyna pewna wiadomość o bł. Bronisławie to fakt, że wstąpiła do klasztoru norbertanek na Zwierzyńcu pod Krakowem. Utrwalona przez stulecia tradycja głosiła, że bł. Bronisława była blisko spokrewniona ze św. Jackiem i bł. Czesławem. Urodzić się miała ok. 1200r. w Kamieniu Opolskim, w rodzie Odrowążów, być może jako siostra wyniesionych na ołtarze pierwszych polskich dominikanów. Współczesna nauka zdecydowanie odrzuca te domniemania, traktując je jedynie jako legendę. Jej źródło upatrywać należy prawdopodobnie we fragmencie Żywota św. Jacka, autorstwa dominikanina Stanisława, który wspomina, że w 1257r. miała wizję chwały jakiej dostąpił w niebiosach św. Jacek. "W dzień śmierci świętego męża Jacka szlachetna dziewica Bronisława, która w klasztorze sióstr na Zwierzyńcu obok Krakowa z niezmierną pobożnością i oddaniem służyła Bogu ponad czterdzieści lat, modląc się w ową uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Dziewicy Maryi i z całego serca oddając się kontemplacji tego, co niebieskie, została wzniesiona ponad siebie i zmorzona twardym snem. Bóg objawił jej wówczas następujące widzenie:
Zobaczyła, że na kościół Braci Kaznodziejów w Krakowie zstępuje z nieba ogrom światła. Dach kościoła pełen był słodko śpiewających aniołów, za którymi zdążała wspanialsza niż słońce, lśniąca blaskiem wszystkich drogich kamieni Dziewica Matka Boga, jaśniejąca niezmierzonym światłem. Towarzyszył Jej wspaniały chór dziewic. Trzymała za lewą rękę i prowadziła męża o jaśniejącym obliczu, w świetlanej i lśniącej szacie, brata z Zakonu Głosicieli słowa Bożego. Zdumiona Bronisława, bo nigdy podobnego światła nie widziała, zebrała się na odwagę i zwróciła się do Dziewicy, która była piękniejsza ponad wszystkich:
"Błagam Cię, Pani, powiedz mi, kim jesteś i co za brata — jesteś przecież Dziewicą — ze sobą prowadzisz". Na to najwspanialsza Matka Boga: "Nie dziw się, córko, że zstąpiłam na te śmiertelne drogi. Ja jestem Matką Miłosierdzia, a ten, którego widzisz, to brat Jacek z Zakonu Kaznodziejskiego. Był Mi niezwykle oddany, dlatego w tym świątecznym i uroczystym pochodzie prowadzę go do królestwa chwały i do wiekuistej łożnicy". Powiedziawszy to, Dziewica Matka Boga, Rodzicielka samego Miłosierdzia, zaczęła niezmiernie słodko śpiewać: "Pójdę na górę, gdzie rośnie mirra, i na pagórki Libanu". Cały orszak duchów anielskich, prowadząc św. Jacka wśród słodkich śpiewów i blasku nadziemskiego światła, zaczął powoli znikać jej z oczu i wchodzić do ojczyzny..." (przekład o. Jacek Salij OP)
Według legendy, w czasie najazdu Tatarów z 1241r. bł. Bronisława miała opuścić wraz z siostrami klasztor zwierzyniecki i schronić się w grocie w "Skałach Panieńskich", które na pamiątkę tego wydarzenia otrzymały swą nazwę. Pająki zasnuły wejście do groty gęstą siecią pajęczyn, dzięki czemu tatarski pościg nie dostrzegł ukrytych norbertanek. Według zachowanego późnego Żywota bł. Bronisławy, opartego prawdopodobnie na znacznie starszych zapiskach, miała zakończyć życie 29 sierpnia 1259r. Kanonizacja św. Jacka w roku 1594 rozbudziła zainteresowanie bł. Bronisławą. Rozpoczęto poszukiwania jej szczątków na terenie klasztoru norbertanek. Wmurowaną w ścianę klasztornego kościoła trumienkę odkryto dopiero w 1604r. Odnalezienie relikwii przyczyniło się do rozwoju jej kultu, związanego początkowo ze wzgórzem "Sikornik", wsławionym później usypanym na jego szczycie kopcem Kościuszki. W 1703 powstała na Sikorniku kapliczka ku czci bł. Bronisławy. Z okazji obchodów 500-lecia śmierci Błogosławionej, w roku 1759, została znacznie rozbudowana i odtąd zaczęto odprawiać w niej msze św. Kult bł. Bronisławy zatwierdził papież Grzegorz XVI 23 sierpnia 1839r. W drugiej połowie XIX w., w związku z rozbudową austriackich fortyfikacji, zlikwidowano kaplicę na Sikorniku, co spowodowało przeniesienie kultu bł. Bronisławy do kościoła norbertanek.
